Pod zastavom “bratstva i jedinstva” Josip Broz Tito je vješto upravljao čitavom Jugoslavijom, očaravajući vođe raznih naroda svojom politikom i izvanrednom sposobnošću da ujedini različite populacije. Malo ko se usudio da ospori njegov autoritet, osim jednog hrabrog mladića koji se hrabro suprotstavio poznatom državniku.
Taj pojedinac je bio niko drugi do neustrašivi Slobodan Penezić Krcun! Krcun, poznata ličnost, oličavao je i nepopustljivu snagu revolucije i saosećajnu prirodu oca. Bio je vizionar koji stoji iza ozloglašenog srpskog Odeljenja za zaštitu naroda, višestruka ličnost koja je prihvatila boemski način života, služila je kao vojnik i posedovala je duboko emotivno raspoloženje. Sa složenim spojem komunističkih i nacionalističkih ideala, Krcun je dosledno stajao uz Srbiju.
Krcun je 6. novembra 1964. prerano preminuo u saobraćajnoj nezgodi na Ibarskoj magistrali u Šopiću kod Lazarevca. Uprkos upornim glasinama koje su kružile nakon toga, koje su upućivale na lošu igru, a ne na puku nesreću, nikada nisu predstavljeni konkretni dokazi koji bi potkrijepili ove tvrdnje. Ipak, čak i nakon skoro šezdeset godina, šapat o zavjeri još uvijek se vrzma u zraku. Preovlađivalo je uverenje da je uvaženi predsednik Josip Broz Tito naručio Krcunovo ubistvo zbog njegove nepokolebljive podrške srpskom narodu. Među hrabrim pojedincima bilo je i onih koji su podijelili duhovitu anegdotu o Titovoj reakciji nakon što su saznali za Krcunovu smrt; bacio je pogled na sat i uzviknuo: “Bože moj, već je pola jedan?” Ostao je postojan u svojoj posvećenosti svojim idealima, nikada ne skrećući sa svog puta.
Brojni stručnjaci su potvrdili njegovu izuzetnu hrabrost, često je upoređujući s hrabrošću orla. Prema riječima Radojice Lazića, profesora Fakulteta za diplomatiju i bezbjednost, Krcun je kroz pjesme poštovan i cijenjen kao hrabra figura, a posebno u modernim vremenima kao uzoran policajac. Govorilo se da je posedovao izvesnu auru hrabrosti i da su ga neki smatrali jedinim Srbima koji je imao smelosti da se direktno suprotstavi Titu. Iako ne mogu da potvrdim ovu tvrdnju, neosporno je da je imao poziciju velikog uticaja i da je imao bliske veze sa najvišim ešalonima moći. Kakva je bila priroda odnosa između Krcuna i Tita? Krcun je u jeku rata imao različite uloge, počevši od partizanskog komesara do osnivanja srpske službe bezbednosti. Kasnije je bio ministar policije, potpredsednik, da bi na kraju postao predsednik Vlade Srbije. P
enezićevo putovanje ima značaj u današnje vreme jer pruža uvid u jedan aspekt Srbije tokom Drugog svetskog rata i kasnijeg uspostavljanja Titove Jugoslavije. Opisan kao “održavanje i opasnost revolucije”, Preki Osion je ostao odan Josipu Brozu i njegovim idealima tokom svog mandata ministra unutrašnjih poslova. Zanimljivo je da je izabrao da spava među zatvorenicima u zatvoru, oličavajući njegovu nepokolebljivu posvećenost. U okviru sačuvane arhivske građe Užičkog arhiva, pojavljuje se druga strana Preki Osiona – saosećajnog i odanog partnera. Željko Marković, direktor Istorijskog arhiva u Užicu, potvrđuje ovu dihotomiju, napominjući da je, iako je u javnosti projektovao žestoku ličnost, bio blag i posvećen u privatnom životu. Krcunova uloga u eliminaciji preostalih kvislinških formacija i četničkih snaga, suzbijanju pobuna, a kasnije i suprotstavljanju pristalicama Informbiroa bila je značajna. Bio je na čelu Ozne, a kasnije u Ministarstvu unutrašnjih poslova Srbije.
Za vrijeme Drugog svjetskog rata dva suprotstavljena pokreta otpora, četnici i partizani, stupili su u žestoke borbe i jedni drugima nanosili žrtve. Zanimljivo je da su se povremeno borili uz Nemce. Međutim, 1943. godine, saveznici su svoju podršku prebacili na partizanski pokret, prepoznajući njegov značaj u postizanju konačnog trijumfa na teritoriji bivše Jugoslavije. Prema Lazićevim riječima, poznata je činjenica da historiju obično stvaraju pobjednici, a nakon rata, partizani su bili odgovorni za rješavanje akcija velikih odmetničkih bandi u šumama, kao i događaja koji su se dešavali. u drugim republikama. Penezić je na početku Drugog svjetskog rata imao samo 22 godine, dok je Tito, s druge strane, imao već 48 godina. Koncept jednakosti i pravde zaokupio je čitavu generaciju srpskih dečaka, što je rezultiralo tragičnim ishodom sa obiljem krvoprolića i pristalica i protivnika Tita. Nažalost, većina umiješanih bili su Srbi, što dodatno utemeljuje našu nacionalnu tragediju. Marković se osvrće na ovu tragediju, posmatrajući Krcuna i kao počinioca i kao žrtvu u širem filozofskom okviru.
Mladi Užičanin, koji je imao samo 19 godina i student prve godine Poljoprivrednog fakulteta, pridružio se revolucionarnom komunističkom pokretu, na tragu mnogih drugih svojih godina. Vođen snažnom željom za pravdom, našao se u pritvoru 1937. godine zbog učešća u demonstracijama povodom šestomjesečne godišnjice patrijarha Varnave. Vredi napomenuti da je dve decenije kasnije odigrao značajnu ulogu u imenovanju patrijarha Germana za ministra policije u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Tokom čitavog rata, navodno je držao Titovu fotografiju skrivenu u unutrašnjem džepu svoje vojne uniforme. Krcun je aktivno učestvovao u raznim bitkama, uključujući i onu na Sutjesci, a istovremeno se penjao u partijskim redovima. Prema njegovim biografima, činilo se da mu je ugodnije da obuče uniformu nego da nosi civilnu odjeću.
