Smrt Josipa Broza Tita 1980. godine imala je dubok uticaj na čitavu bivšu Jugoslaviju. Do danas, nove informacije o njegovom životu nastavljaju da izbijaju na površinu, bacajući svjetlo na ranije nepoznate aspekte jugoslovenske ere.
U okviru ovih otkrića, po drskosti i hrabrosti ističe se jedna osoba : Slobodan Penezić Krcun. Uprkos ogromnom autoritetu poznatog državnika Josipa Broza Tita, koji je imao neviđenu sposobnost da okupi mase pod zastavom “bratstva i jedinstva”, Krcun ga je neustrašivo izazivao.
Iako su lideri širom zemlje visoko cijenili Titovu politiku, samo je nekolicina odabranih imala hrabrosti da dovede u pitanje njegov autoritet. Među njima je bio i Krcun, koji je neustrašivo izrazio svoje neslaganje sa nepokolebljivim uvjerenjem. Krcun, lik velikog ugleda, oličavao je suprotne karakteristike i atribute: bio je i moćan revolucionar, sa nezaustavljivom snagom, i njegovana očinska figura. Kao pokretačka snaga ozloglašenog Odeljenja za zaštitu naroda Srbije, Krcun je bio strastveni ratnik vođen dubokim emocijama.
Ostajući nepokolebljivo odan Srbiji iznad svega, Krcun je prihvatio i komunističke ideale i nagoveštaj nacionalizma. Tragično, 6. novembra 1964. Krcun je prerano preminuo u saobraćajnoj nesreći na Ibarskoj magistrali u Šopiću kod Lazarevca. Uprkos upornim spekulacijama o neprikladnoj igri, nikada se nije pojavio nikakav konkretan dokaz koji bi potkrijepio ove tvrdnje. Ipak, čak i nakon skoro šezdeset godina, glasine o zavjeri i dalje kruže. Pretpostavlja se da je navodno ubistvo planirao dugogodišnji predsednik Josip Broz Tito zbog Krcunove nepokolebljive odanosti srpskom narodu.
Tokom rata, Krcun je preuzeo brojne uloge, uključujući partizanskog komesara, osnivača Srpske službe bezbednosti, ministra policije, potpredsednika i na kraju premijera srpske vlade. Trajni značaj Penezićevog životnog puta leži u njegovoj sposobnosti da pruži uvid u učešće Srbije u Drugom svetskom ratu i kasnijem formiranju Titove Jugoslavije. Krcun je odigrao ključnu ulogu u razbijanju preostalih kvislinških jedinica i četničkih snaga, gušenju pobune, a potom i obraćanju sljedbenicima Informbiroa.
Ne može se preceniti značaj njegove uloge kao vođe Ozne, a kasnije i kao ministra unutrašnjih poslova Srbije. U burnom periodu Drugog svjetskog rata izbio je smrtonosni sukob između dvije frakcije otpora: četnika i partizana. Važno je napomenuti da su obje grupe, uprkos svojim razlikama, bile ujedinjene u svom protivljenju Nijemcima. Međutim, 1943. godine, saveznici su strateški odlučili da se pridruže partizanskom pokretu, priznajući njegovu ključnu ulogu u osiguravanju njihovog konačnog trijumfa u bivšoj Jugoslaviji. U velikoj tapiseriji istorije, ponavlja se obrazac da oni koji izađu kao pobednici su oni koji oblikuju priču. Nakon završetka rata, partizani su bili suočeni sa ogromnim izazovom obraćanja velikim frakcijama odmetnika koji su tražili utočište u šumama, dok su se borili i s posljedicama događaja koji su se odigrali u susjednim republikama.
Na početku Drugog svetskog rata, Penezić, 22-godišnjak, našao se u potpunoj suprotnosti sa Titom, koji je imao 48 godina. Kao student prve godine studija poljoprivrede u Užicu sa 19 godina, ovaj mladić je, zajedno sa svojim kolegama studentima, oduševljeno prihvatio revolucionarni komunistički pokret. Potaknut strasnom željom za pravednošću, aktivno je učestvovao u vatrenim demonstracijama povodom šestomjesečne godišnjice patrijarha Varnave, što je na kraju dovelo do njegovog hapšenja 1937.
