Kako mediji doznaju , slavna pevačica Sandra Afrika je velikodušno dala 1.500 € za Derviš Hasan džamiju u Starom Baru, koja je iskorištena za kupovinu zemljišta za parking. Njen cijenjeni položaj u džamiji odražava njenu ulogu katalizatora humanitarnih poduhvata.
Insajderi džamije ističu da je Sandrina pomoć bila lišena bilo kakvih vjerskih ili nacionalnih predrasuda, te da je uvijek dobrodošla u tom regionu Crne Gore. Pjevačica je potvrdila svoju donaciju i izrazila spremnost da ponudi pomoć bez obzira na vjerske razlike.
Sandra Prodanović, poznata i kao Sandra Afrika, popularna je srpska turbo-folk pevačica rođena 1. aprila 1988. godine u Beogradu u porodici Prodanović. Svoj put u muzičkoj industriji započela je kao članica plesne grupe Milojka Mila Kitića. Godine 2007. debitovala je izdavanjem svoje prve pesme pod nazivom “Afrika”, koja je na kraju postala inspiracija za njeno umetničko ime. Sandra Afrika od tada konstantno objavljuje više pjesama svake godine.
Godine 2011. surađivala je s izdavačkim odjelom televizije DM SAT na izdavanju istoimenog albuma “Sandra Afrika” na kojem se nalazi njenih prvih devet snimljenih pjesama, uključujući “Afriku” iz 2007. i “Samo želje” iz godine albuma. pustiti. Prije toga, u oktobru 2009. godine, dostupan je i maxi CD sa njenih prvih pet snimljenih pjesama. Sandra Afrika se vratila u septembru 2012. objavom pjesme “Neko će noćas nazvati sina”, koju je pratio primamljiv i provokativan službeni spot.
Sledeće godine, krajem aprila, desio se sličan incident u kome je objavljena pesma „Devojka tvog druga“ u saradnji sa rumunskim umetnikom Costi Ionitom. Prateći video, koji se smatra još provokativnijim, suočio se s cenzurom na YouTubeu za korisnike koji su bili ili neregistrovani ili maloljetni. U martu 2014. godine predstavila je novu numeru pod nazivom “Plave oči”, zadivljujući duet sa talentovanim pevačem Sašom Kaporom. Džamija služi kao bogomolja za sljedbenike islama, gdje se muslimani okupljaju na molitvi. Važno je napomenuti da ova definicija izričito isključuje svetišta, objekte povezane s drugim vjerskim sektama ili bilo koje druge duhovne strukture. Unutar džamije nećete naći slike koje prikazuju svece ili proroke, niti ćete čuti religioznu muziku. Umjesto toga, džamije često prikazuju arapsku kaligrafiju kao oblik vjerske umjetnosti, a recitiranje Kur’ana, uvijek na arapskom, zamjenjuje kršćansku crkvenu muziku.
Tokom svetog mjeseca Ramazana uobičajeno je da se uči cijeli Kur’an. U blizini džamije često ćete pronaći medresu, islamsku obrazovnu instituciju, koja se obično nalazi u istom kompleksu kao i džamija. Ova jedinstvena arhitektonska kombinacija može se uočiti u izvanrednim primjerima, poput onih u Samarkandu. Kako se islam širio, džamije su postale glavna u svakom gradu, a na kraju, čak iu selima, osiguravajući pristupačnost za sve. Nakon turskog osvajanja teritorija u Istočnom Rimskom Carstvu, postalo je uobičajeno ili rušenje kršćanskih crkava ili njihovo pretvaranje u džamije. Značajni primjeri uključuju crkvu Svete Sofije u Konstantinopolju/Istanbulu, crkvu Svetog Jovana u Damasku i crkvu Samuilova groba u blizini Jerusalima.
Unutar džamije se obično nalazi molitvena niša poznata kao mihrab, iako je ponekad jednostavna oznaka kao što je linija, strelica ili pločica ispisana riječju “kibla” dovoljna da ukaže na smjer prema Kabi u Meki, najsvetijoj mjesto u islamu. Dodatne karakteristike džamije su prostorije opremljene tekućom vodom ili bunar za ritualno pranje koje se obavlja prije molitve. Običaj je da se cipele skinu u predvorju ili na ulazu u džamiju, ali je unošenje dozvoljeno sve dok su potplati okrenuti jedan prema drugom. Prilikom ulaska u džamiju treba ući desnom nogom, a izaći lijevom, a pod je obično prekriven tepisima.
