Oglasi - Advertisement
Serđo (Sergio) Blažić, poznat i kao “Đoser”, bio je talentovani muzičar poreklom iz Jugoslavije. Rođen 8. aprila 1951. godine u Puli, započeo je svoj put kao rok pjevač u bendovima poput “Huša” iz Pule i “Boomeranga” iz Kopra. Na kraju je našao svoje mjesto kao član renomirane grupe “Atomic Shelter”, gdje je pokazao svoje vokalno umijeće. Tokom svoje karijere doprineo je stvaranju brojnih albuma, ostavljajući iza sebe izuzetnu muzičku zaostavštinu. Nažalost, njegovo vrijeme na ovom svijetu završilo se 18. januara 1987. Nakon dugotrajne i teške bolesti, njegov život se završio 18. januara 1987. godine.
Dok se Mladen Popović, dramski pisac, muzičar i umetnik, suzdržavao od javne rasprave o svojoj bolesti, tragične vesti o svojoj preranoj smrti preneo je dirljivim tekstom pesme „Saznao sam dijagnozu“. Januara 1987, usred mog lečenja u Ljubljani i angažovanja u YU rok misiji u Beogradu, osvrnuo sam se na prethodnu godinu, koju su mučile uznemirujuće vesti. U novembru sam dobio vest o Sergiovoj smrti. Iako nisu sasvim neočekivane, takve vijesti uvijek uspiju izazvati šok. Međutim, postojala je određena nesigurnost oko tačnosti vijesti. Došao sam do Langera, koji me je obavijestio da je to zaista bila greška. Medicinska sestra je greškom pomiješala imena pacijenata, što je dovelo do lažne objave Sergiove smrti. U međuvremenu, Sergio je bio kod kuće i primao je saučešće u vidu telegrama. Imao sam neposrednu želju da ga kontaktiram, ali mi se u tom trenutku činilo neprikladnim, jer bi morao da izrazi svoju zahvalnost što je živ. Odlučio sam da mu se obratim nakon nekog vremena. Nažalost, nikada nismo imali priliku da se ponovo povežemo. Sergio je imao posebno mjesto u mom srcu jer je posjedovao snagu koja je nadmašila sve prepreke i zarazni optimizam koji je dotakao živote onih oko njega. U februaru 1985. uputio sam mu poziv da se pridruži YU Rock misiji i on je odmah prihvatio. Iako je bio u kliničkom centru u Ljubljani, otputovao je u Studio V radi snimanja.
Nakon što je otpevao svoju partiju, vratio se u Ljubljanu. U aprilu je ponovo krenuo na put, ovog puta za nastup “Hit mjeseca” na TV-u. Nakon nastupa vratio se u Ljubljanu na dalje liječenje. Bilo je nevjerovatno kako je nastavio put od Kliničkog centra do “Marakane”, a potom nazad do Kliničkog centra. Činilo se kao da je shvatio da nema lijeka za njegovo stanje, ali je ipak želio doprinijeti i pomoći drugima. Tokom koncerta u MESAM-u u dvorani “Pionir” nikada nije dovodio u pitanje redosled nastupa. Iako je njegova grupa trebala da nastupi pretposljednji, a zatim popularna grupa, on se nikada nije protivio zatvaranju koncerta. Sergio je nonšalantno odbacio svaku zabrinutost, rekavši da to nije od značaja i da će nastaviti bez obzira na to. Međutim, kada su izašli na scenu, dogodio se nesretan incident. Rastavljale su se kamere koje je koristila TV ekipa, koja je snimala cijeli koncert. Sergio je izveo izuzetan nastup, uz pratnju benda. Publika ga je, kao i obično, primila sa velikim oduševljenjem. Po izlasku sa bine nije bilo jasno da li je ljut, ali se videlo da ga je ispunila tuga. Činilo se kao da je predosećao, da je ovo mogao biti njegov poslednji nastup pred voljenom beogradskom publikom, koja ga je uvek grlila i obožavala. I zaista, bilo je. Serđo je 7. novembra 1986. poslednji put nastupio pred Beograđanima. Nesrećna vest iz novembra tragično je potvrđena u januaru. Još jednom sam odoleo da poverujem u to i došao do Langerovih, očajnički se nadajući drugačijem ishodu, baš kao što sam učinio dva meseca ranije. U transkripciji Yugopapira, autor ovog dela je Mladen Popović, koji ga je napisao 1987. godine u žanru roka. Serđo Blažić je krenuo na svoje muzičko putovanje sa grupom “Hus” u Puli, u početku pokazujući svoje bubnjarske vještine prije nego što je preuzeo vodeće vokale.
Potom je prešao u bend “Boomerang” da bi na kraju udružio snage sa “Atomskim skloništem”. Godine 1976. Đoser i Langer započinju plodnu saradnju sa pulskim pesnikom Boškom Obradovićem, koji ne samo da je pisao tekstove, već je doprineo i režiji. Obradović je ranije režirao predstavu “Atomsko sklonište” 1968. godine, koja je crpila inspiraciju iz globalne antiratne poezije. Kada je Obradović pristao da sarađuje sa muzičarima i ponudio svoje lirsko umeće u februaru 1977. godine, bend je zvanično prihvatio naziv “Atomsko skloniste” u čast Obradovićevoj igri. „Atomsko sklonište“ je revolucionisalo muzičku industriju svojim revolucionarnim multimedijalnim muzičkim projektom. Uveli su novu perspektivu na rock scenu, uključivši inovativne tekstove, teme i autentično prisustvo na pozornici zajedno sa očaravajuća pirotehnika. Njihovi koncerti bili su prizor za posmatranje, a bend je nastupao u pozadini bodljikave žice i koristeći kišobrane kao simbolične štitove. Njihova pocepana odeća dodala je jedinstvenu estetiku, dok je statična prisutnost Serđa Blažića na sceni prikazala kao bezvremensku figuru, odvojenu od sveta. Uprkos brojnim preprekama, “Atomsko sklonište” su u martu 1978. objavili svoj debitantski album u saradnji sa RTV Ljubljana, označivši početak njihovog izuzetnog puta ka ogromnom uspehu. “Atomic Shelter” se isticao među ograničenim brojem bendova koji su svoju muziku stvarali oslobođeni uticaja narodnih melodija, umjesto da su se odlučili za sirovu snagu hard rock rifova. Svojim prepoznatljivim konceptom, ponudili su novi pogled na svijet, odstupajući od preovlađujućeg fokusa na ljubav koji se nalazi u drugim muzičkim grupama. Umjesto toga, “Atomsko sklonište” se neustrašivo bavio društvenim, političkim i antiratnim temama.
Preporučujemo
