Konstrakta, poznata i kao Ana Đurić, napravila je pravu revoluciju u muzičkoj industriji svojim hitom “In corpore sano”. Prije nešto više od dvije godine, čitava populacija se našla kako pjeva uz zarazne stihove “umjetnik mora dati prednost svom zdravlju”, dok je popularnost Konstrakta porasla na nove visine.
Međutim, ispod površine ove naizgled bezbrižne himne krije se duboka poruka koja odjekuje svima nama. Uprkos tome što je postigla izuzetan uspeh na “Evroviziji” i obezbedila impresivno peto mesto u Torinu, Ana je donela hrabru odluku da ove godine dostigne još veće visine takmičeći se u Malmeu sa svojim najnovijim singlom “New, Better”. Dok neki kritičari tvrde da njena izvedba ne nudi ništa novo, Konstrakta namjerno nastoji da prosvijetli sve na zaista izvanredan način. Kroz njenu zadivljujuću izvedbu, pozadina hrabro prikazuje riječi: “Druga epizoda: Ni novo, ni bolje.” Ova snažna izjava šalje jasnu poruku – novost nije uvijek jednaka poboljšanju! Od svog osnivanja 2007. godine, bend “Zemlja Groove” uključuje Konstructu kao člana, uz Zoe Kidu. Konstructini tekstovi su dosljedno provokativni i duboki, što je izdvaja od drugih. Ono što je odlikuje je njeno nepokolebljivo držanje na koje prolazne hirove ne utiču.
Tokom ranih 2000-ih, izbila je na muzičku scenu kao članica relativno opskurne elektronske grupe Mistakemistake. Međutim, njena vokalna moć je zaista zablistala kada je udružila snage sa srpskim bendom Zemlja Groove, steknuvši priznanje u srpskoj muzičkoj industriji. Zajedno su objavili tri studijska albuma: “VTF Is Gruveland?” (2010), “Dino in Grooveland” (2013) – sa obradama pesama renomiranog hrvatskog pevača Dina Dvornika – i “Šta stvarno želiš?” (2016). Među najpopularnijim hitovima benda su “Najlepše želje” (2010), “Nisam znao da želim ovo” (2011) i “Jače manijače” (2013). Takođe, učestvovala je na muzičkom festivalu Beovizija 2008. i 2009. godine, izvodeći zadivljujuće predstave „Čudesni svetovi“ i „Svejedno mi je“. Vrijedi napomenuti da je pjevačica diplomirala arhitekturu, manje poznat aspekt njenog života. Štaviše, veoma je ponosna na svoju ulogu majke Leni i Nikoli. Ana se 2009. udala za Milana Đurića, koji je takođe diplomirao na Arhitektonskom fakultetu, često iznoseći ovaj detalj na svojim platformama društvenih mreža. Međutim, Milan je odlučio da ostane u domenu arhitekture, dok se Konstrakta opredijelio za drugačiji put karijere. Njihova romansa je procvetala tokom studiranja na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu, gde je Milan radio kao asistent. Ova lična priča naglašava važnost porodice. Umjesto da se posveti isključivo dizajnu, Ana je donijela svjesnu odluku da prioritet postavi svojoj porodici i da bude aktivno uključena u živote svoje djece.
Prepoznala je da će njen uticaj na zajednicu biti dublji kroz njena trenutna nastojanja, a ne kroz arhitektonska nastojanja. Milan otvoreno priznaje svoju duboko ukorijenjenu vezu s tradicionalnim vrijednostima i vjerovanjima. Pronalazeći utjehu u kućnoj sferi i prihvaćajući svoju ulogu domaćice, ona dobija ogromno zadovoljstvo i sreću od toga da daje prednost svojoj porodici. Značajan naglasak je nepokolebljiva podrška koju dobija od svog supruga, faktor koji pripisuje svojim postignućima. Iako njen doprinos možda nije široko priznat, ona crpi stalnu motivaciju iz povoljnog okruženja koje on neguje, omogućavajući joj da postigne svoje ciljeve. Neosporno je da je posao mukotrpan, što je realnost koja nije izgubljena za one koji ga prihvate. U snalaženju u ovim izazovima, prisustvo međusobne podrške postaje neophodno. Teško je shvatiti istrajnost i ispunjavanje obaveza bez podrške drugih. Razmišljajući o ovome, ne može se ne zapitati da li bi isti nivo odlučnosti bio prisutan u odsustvu takve podrške.
