Rođen 20. septembra 1951. godine u Sarajevu, Bosna i Hercegovina, Haris Džinović je veoma uticajan muzičar koji je svojim zadivljujućim prisustvom, izuzetnim vokalnim sposobnostima i inovativnim doprinosima ostavio neizbrisiv trag na balkanskoj muzičkoj sceni. Džinovićev muzički repertoar obuhvata širok spektar žanrova, neprimjetno spajajući elemente tradicionalne bosanske muzike, popa, roka i još mnogo toga.
Dok je na muzičko putovanje u početku krenuo kao član grupe „Ambasadori“, upravo je kao frontmen renomirane grupe „Sar e Roma“ zaista stekao ime. Ipak, njegova solo karijera ga je katapultirala do neusporedive slave i stekla široko priznanje. Džinović je postigao izuzetan trijumf pjesmom “Noćas mi srce pati”, koja je postala bezvremenska himna generacija na Balkanu. Njegov izuzetan vokalni talenat, iskrena izvedba i zadivljujući ritmovi oduševili su ga publikom širom regije. Pored popularnih hitova kao što su „Prsten i zlatni lanac“, „Volim te“ i „Da, volim te“, Haris je poznat i po plodnoj saradnji sa cenjenim muzičarima među kojima su Dino Merlin, Halid Bešlić, Kemal Monteno i brojni drugi. Slava Harisa Džinovića seže izvan njegovog muzičkog talenta, obuhvatajući njegovu posvećenost humanitarnim stvarima i aktivno učešće u rješavanju društvenih problema. Koristeći svoju popularnost i uticaj, on baca svetlo na različite društvene i humanitarne izazove koji utiču na društvo. Uprkos brojnim izazovima tokom svoje karijere, Haris Džinović ostaje nezaobilazna figura u balkanskoj muzičkoj industriji, inspirirajući generacije kako svojim muzičkim umijećem, tako i svojim filantropskim nastojanjima. Njegovo ime nastavlja da odjekuje duboko u srcima bezbrojnih muzičkih entuzijasta širom regiona. Haris Džinović je nakon emotivnih previranja izazvanih razlaskom sa suprugom Melinom donio čvrstu odluku da nastavi dalje.
Penzionisanje? To mu čak nije ni važno. Područje umjetnosti nema granica; ono prevazilazi vrijeme i vječno je. “Sve dok sam živa i sposobna, nastaviću da pevam. Muzika nije ograničena vremenskim ograničenjima. Čak i ako mi se čine prolaznim, moji postupci ostavljaju trajan uticaj. Ne zadržavam se na kraju; umesto toga, Fokusiram se na nove početke”, otkriva Haris u televizijskom programu “Una Due Tre”, a lice mu zrači željom za novim iskustvima. Zanimljivo, čak i u 72. godini, njegov glas ostaje snažan kao u mladosti. U protekloj deceniji došlo je do primjetnog pomaka. Moje pevanje je dostiglo nove visine, prevazilazeći prethodne nivoe. Možda je to akumulacija iskustva ili bezvremenski duh koji ostaje netaknut tokom vremena. Bez obzira na to, sa sigurnošću mogu reći da su se moji nastupi poboljšali, osjećaj koji odjekuju oni koji im svjedoče”, ponosno izjavljuje. Poznat po svojoj pedantnosti, Haris priznaje da čak ni on nije otporan na greške. “Postoje slučajevi kada ja zaboravi stihove pesme. Um mi odluta na daleka mjesta, ali sam razvio strategije za rješavanje takvih situacija. Zastajem, tražim pomoć od svog tima i pitam se: ‘Kako smo?’ Iako neki to mogu shvatiti kao dio privlačnosti emisije, ja to prepoznajem kao sastavni dio kreativnog procesa”, otkriva maestro. Pojavile su se spekulacije da je Harris odbijao savjete tokom svojih emisija, ali on takve tvrdnje nedvosmisleno opovrgava. U mladosti sam zabavljao goste po sarajevskim kafanama svirajući harmoniku, što je bilo prilično unosno s obzirom na tadašnje skromne plate.
Za mene je napojnica subjektivna stvar. Neke osobe nude savjete na graciozan način, dok drugi preferiraju direktniji pristup. A tu su i oni koji od toga prave spektakl, kao da mi pljuvačkom lepe novčanice na čelo. Nikada ne bih tolerisao takvo ponašanje”, naglašava muzičar. Haris je putovao i boravio u raznim zemljama, a rado se priseća fascinantnog incidenta u Parizu. “Zbog prevremenog zatvaranja, odlučio sam da kupim restoran u Parizu. Bila je popularna ustanova tri ili četiri godine, sa 120 mjesta. Predstava restorana nije bila ni izuzetna ni slaba. Beko i ja smo našli zadovoljstvo unutar tih zidova. Međutim, kad god sam se raspitivao o svakodnevnom pješačkom prometu, odgovor je uvijek bio isti – minimalan. Bilo je čak i slučajeva kada smo morali da pokrijemo troškove restorana iz svog džepa“, prisjeća se Haris, koji je cijenio vrijeme provedeno sa pokojnim Šabanom Šaulićem. Džinović se rado prisjeća neizbrisivih trenutaka kada su jedno drugom pjevali serenade, obavijeni samoćom uz samo muziku kao pratioca. Dok je jedan glas ispunjavao zrak, drugi je uživao u mirnoj tišini, a ova se razmjena nastavila u nedogled, kao što je slikovito ispričano tokom snimanja filma “Una Due Tre”.
